Zemberek Otları

*insan kendisinin neresinden atlarsa ölmezdi?

kendisine uçurum kadar bir yalnızlık
yaratan şair
beni duydun ve anladın!

şimdi öfkeli ve mağrur bir halde
hangi yürüyen merdivenlerde
cengaverlik yapabilirdim?
canımın en kıymık kalan insan yanı
yani hepimiz işte
metrolardan iner
yürüyen merdivenlerde taş yıkıntılar olurduk.

her küsüşümde yüzlerinize gülen
o tedirgin şey ben değil miydim.
sormadınız:
"için dışın neden zemberek otları?"

'genç adam ceplerine taş doldurarak
ve koca kayayı kucağına alarak
suya karışmıştı.
ceketinden sıyrılarak
ve ellerinden boşalarak
geri çıkmıştı su yüzüne.
su bazen böyle bulanıklık yapıyordu.'

acıya kayıtsız kalınamıyordu
insan kendi acısına kayıtsız kalamıyordu
acımı buldum fakat onunla ölemedim.
ben taşları yer çekimine karşı
bağrımda taşıdım.
en uçurumunda hayatın
kendimi bırakırken ağladım.

sormadınız:
"için dışın neden zemberek otları?"

kani oldum düşemeyince ben de
biliyor musunuz iyi ki sormadınız.

kendisine uçurum kadar bir yalnızlık
yaratan şair
beni duydun ve anladın!